Zamanın Çarpık Aynası.
Zaman, insanlığın en eski dostu ve en büyük düşmanıdır. Sonsuz bir nehir gibi akıp giderken, onun karşısında durmak, onu bükmek ya da tersine çevirmek, tarih boyunca akılları cezbetmiş, kalpleri korkuyla doldurmuştur. Ancak bir efsane vardır ki, zamanın kendisine karşı duran, onu çarpıtan bir aynadan bahseder. Bu ayna, sıradan bir cam parçası değil; geçmişi, geleceği ve alternatif ihtimalleri aynı anda gösteren, hatta bazen onları değiştiren bir kapıdır. Ona “Zamanın Çarpık Aynası” denir. Rivayetlere göre bu ayna, ilk kez 15. yüzyılda Doğu Avrupa’nın sisli ormanlarında bir köyde ortaya çıkmıştı. Köylüler, yağmurlu bir gecede gökyüzünde garip bir ışık huzmesi gördüklerini, ertesi sabah ise terk edilmiş bir kulübenin içinde bu gizemli aynayı bulduklarını anlatırdı. Ayna, altın işlemelerle süslenmiş çerçevesinde tanınmayan semboller taşır, yüzeyinde ise bazen derin bir okyanus gibi dalgalanan, bazen de camdan çok sıvıya benzeyen bir yapı görülürdü. Ona bakanların bazıları, kendi çocukluklarını yeniden yaşar; bazıları ise henüz gerçekleşmemiş bir ölüm anını seyretmek zorunda kalırdı.
Zamanın Çarpık Aynası ile ilgili en korkutucu hikâye, 1621 yılında bir İtalyan seyyahın günlüğünde yer aldı. Guido Benedetti adındaki bu adam, aynayı bulmak için çıktığı yolculukta, geceler boyunca kulaklarında uğuldayan fısıltılar duyduğunu yazdı. Bu fısıltılar ona rotasını, hangi patikadan sapması gerektiğini söylüyordu. Günlüğüne göre aynanın karşısına geçtiğinde, cam yüzeyinde kendi aksini değil, yüzlerce farklı versiyonunu gördü: Kiminde genç ve sağlıklıydı, kiminde yaşlı ve yorgun, bazılarında ise hiç yaşamamıştı. Tam o anda, içlerinden biri, camın içinden dışarı uzanıp onun elini tutmuş, Benedetti donakalmıştı. Ayna, onun zihnini içine çekmiş, geriye ise sadece boş bakışlı bir beden bırakmıştı. Köylüler, Benedetti’nin gözlerinin aynaya bakmaya devam ediyormuş gibi donmuş olduğunu anlatır.
Bu efsane, yalnızca korku hikâyeleriyle sınırlı kalmadı. 19. yüzyılda Londra’da yaşayan bazı bilim insanları, Zamanın Çarpık Aynası’nın varlığını araştırmaya koyuldular. Onlardan biri olan Profesör Elias Harrow, aynanın “zamansal rezonans” adını verdiği bir olgu ile çalıştığını ileri sürdü. Harrow, bazı maddelerin belirli kozmik olaylar sırasında zaman dokusunu bükecek şekilde titreşebildiğini savunuyordu. Ona göre ayna, bu titreşimleri yakalayan ve onları görsel bir forma dönüştüren eski bir artefakttı. Fakat Harrow’un çalışmaları gizemli bir şekilde yarım kaldı. 1892’de, laboratuvarında yalnız başına çalışırken, yardımcısının ifadesine göre, birden odadaki tüm saatler geri gitmeye başlamış, Harrow’un gölgesi duvarlardan silinmişti. Ondan geriye hiçbir iz kalmamıştı.
20. yüzyılda ise ayna, birden bire tarih sahnesine yeniden çıktı. 2. Dünya Savaşı sırasında, Nazi okült araştırma birimi olan Ahnenerbe’nin bu aynayı bulmak için özel bir operasyon düzenlediği iddia edilir. Savaşın sonlarına doğru, Berlin’in yeraltı tünellerinden birinde yapılan aramada, kırık bir çerçeve ve tamamen kararmış bir cam parçası bulundu. Bazıları bunun aynanın parçaları olduğunu söylerken, bazıları ise bunun sadece bir taklit olduğunu iddia etti. Fakat o zamandan beri, Berlin’de yaşayan yaşlı bir adam, savaş sırasında eline geçen küçük bir parça sayesinde rüyalarında farklı zamanlara gidebildiğini, bazı anlarda ise rüyasının gerçeğe karıştığını anlattı.
Günümüzde, Zamanın Çarpık Aynası’nın varlığı hâlâ kesin olarak kanıtlanabilmiş değil. Ancak dünyanın çeşitli yerlerinde yaşanan bazı olaylar, onun hâlâ bir yerlerde olabileceğini düşündürüyor. 2003 yılında, Peru’nun And Dağları’ndaki bir mağarada keşif yapan bir ekip, duvarlara kazınmış tuhaf semboller ve altın çerçeve parçaları buldu. Fotoğraflar incelendiğinde, çerçevedeki işaretlerin 15. yüzyılda Doğu Avrupa’da görülen aynayla birebir aynı olduğu ortaya çıktı. Yerel halk, bu mağarada zamanın farklı aktığını, bazen günlerin birkaç dakika gibi geçtiğini, bazen de bir saatin günler sürebildiğini anlatıyor.
Zamanın Çarpık Aynası’nın gerçek olup olmadığı, belki de insanlık tarihinin asla çözemeyeceği bir sır olarak kalacak. Ancak bir şey kesin: Zaman, bizim düşündüğümüz kadar doğrusal ve basit değil. Eğer bir gün bu aynanın karşısına geçerseniz, belki de en büyük sorunuz şu olacak: Yansımanız size mi bakıyor, yoksa siz onun dünyasına bakmaya mı başladınız? Ve o anda, belki de anladığınız tek şey, gerçeklik dediğimiz şeyin, zaman kadar kırılgan olduğudur.
